ləvənd

is. və sif. dan. <ital. levantino> Əxlaqsız, pozğun (adətən söyüş yerində işlənir). Ləvəndə qoşulan bəlayə düşər. (Ata. sözü). <Naçalnik:> Ə, ləvənd oğlu, ləvənd! Sən nə hətərən-pətərən sözlər danışırsan?! «Qaçaq Nəbi». <Qayınana:> <Onlar> hayasız- abırsız, özündən sərxoş ləvəndlərdir. C. C..